Watermelon Slim
|
 |
Toegeven, deze William P Homans is misschien wel de meest bizarre persoon die de blues deze eeuw heeft voorgebracht, als was deze Watermelon Slim al bezig met muziek te maken sinds de 70-tiger jaren. Onmiddellijk na zijn ‘tour of duty’ in Vietnam, waar hij gewond werd, maar nog tijdens zijn dienstplicht, bracht William de LP “Merry Airbrakes” uit. Dat was in 1973 en daarmee was hij de eerste Viet-veteraan die het aandurfde om zijn anti-oorlog gevoelens, preciezer gezegd zijn protest tegen de Amerikaanse inmenging in Vietnam met zijn talloze nutteloze slachtoffers, te uiten via muziek. Daarna liet hij de muziek gedurende dertig jaar voor wat ze was en oefende twaalf stielen uit, met de daarbij spreekwoordelijke dertien ongelukken. Beroepen als vorkliftchauffeur, houtzager, begrafenisondernemer, brandhoutverkoper, kleine crimineel en meloenboer (vanwaar zijn nickname) in Oklahoma waar hij woont. Maar hoofdzakelijk sleet hij zijn dagen in de cabine van een truck. Tussendoor wist hij ook nog enkele graduaties en een master degree te behalen aan de universiteit. In 2003, na een bijna fatale hartaanval, besloot Watermelon Slim het leven anders aan te pakken en begon terug muziek te maken. Een liefde die hij nooit had laten vallen, want nagenoeg al zijn songs ontstonden destijds in zijn vrachtwagencabine, achter het stuur en om zichzelf wakker te houden. “Big Shoes To Fill” werd de eerste van een reeks van zes CD’s en één DVD in even zoveel jaar. Elk jaar een nieuw album, tussen het vele toeren door in de States en Europa, van een rustigere aanpak gesproken kan dit wel tellen. Zijn laatste album dateert van 2013, samen met zijn band 'The Workers'. Nu is er in 2017 zijn nieuwste album waarop hij zijn 'workers' heeft thuisgelaten maar zich desalniettemin laat omringen door een aantal uitstekende muzikanten waaronder Jay Nowicki, je weet wel de oprichter van The Perpetrators, en de Canadese multi-instrumentalist Scott Nolan. Wie de gelegenheid heeft gehad om een gesprek aan te knopen met mister Homans zal het beamen, de man is een bizarre figuur. Zeer innemend en aangenaam in de omgang, maar soms dwalen zijn gedachten af naar andere oorden. Hij getuigt van een zekere eruditie, maar zijn ordening van zaken verschilt van de onze. Kortom, hij is een geniaal warhoofd, een verstrooide professor.
Op deze 'Golden Boy' weet 'Watermelon Slim' het daardoor nog een beetje extremer aan te pakken met een blues waarin Americana, Folk en andere Native toestanden zich weten te vermengen. Met opener 'Pickup My Guidon' weet hij het mede door de nadrukkelijke aanwezigheid van slide het nog enigszins bluesy te houden. Ook Delta bluesje 'You're Going To Need Somebody On Your Bound' van Reverend 'Blind' Willie Johnson (1897-1945) weten we nog in dit rijtje te plaatsen, als is gospel bij een nummer van deze 'pastor' nooit ver weg. Op 'WBCN' slaat hij duidelijk een andere crossroad in. Al gaat deze duidelijke protest song over de Vietnam periode, muzikaal bevinden we ons hier een beetje in op het 'groene eiland'. Ook met het daaropvolgende 'Wolf Cry' gaat hij de 'Native' toer op en moest 'Geronimo' nog onder ons zijn dan zou hij zeker en vast in 'The Men's Choir' hebben gezeten. 'Barret's Privateers' van Stan Rogers is een folk work song waar onder aanvoering van Scott Nolan zijn 'Native drum' hij het 'Men's Choir' op maat probeert te houden. Datzelfde van Noord-Amerika afkomstig percussie instrument speelt ook een hoofdrol in het daaropvolgende 'Mean Streets' en dit in samenwerking met de zelden standvastige stem ban William P Homans en de klagende bluesharp tonen van Big Dave McLean. Na 'Northern Blues' krijgen we van de Canadese singer-songwriter Scott Nolan diens 'Cabbagetown'. Een ballad met het nadrukkelijk aanwezige koor en met als tweede stem die van Jolene Higgins. Machtig mooie vertolking à la Waits. Ook 'Winners of Us All' zou is mooi om naar te luisteren waarop Jeremy Rusu zijn jazzy klarinet laat spreken. Ook afsluiten doet Watermelon Slim hier met 'Dark Genius' in volledige 'Native Style', en met een titel als deze zal het donkere dan hoogstwaarschijnlijk wel een selfportret zijn. William P Homans aka Watermelon Slim is pas sinds 2003 met zijn tweede leven als beroepsmuzikant begonnen, maar als je ziet wat hij in die laatste 14 jaar heeft gepresteerd, en zeker dan met deze merkwaardige laatste CD als voorlopige topping, denk ik dat we nog heel wat van deze wereldwijze en tegelijk wereldvreemde artiest kunnen verwachten. Voor concerten in onze contreien moeten we nog een beetje geduld hebben. met dank aan witteMVS |
|
tracks:
|
|
more info: year: 2017 artist: Watermelon Slim label: Dixiefrog distribution: Parsifal - Bertus promotion: Broere Promotion personnel: William P Homans aka Watermelon Slim: vocals, harmonica & slide The Men's Choir: Nathan Rogers
|
|
